این خود حقیقی من است

وقتایی که تو فرجه امتحاناتم بیشتر از هر درس خوندی کارای متفرقه میکنم

مثل همین سر زدن به از چند قرن به وبلاگ

حال الانم اینه

دلم از اون حرف سّری زدن های حانیه باهام که تو راهرو خوابگاه شروع میشه و با اخطار شیرین برا تموم شد شام قطع میشه میخواد

دلم بحث کردن های الکی با ببننده رو سر اینکه هر جور حساب کنی دو تا آذر ماهی نمی تونند همو دوست داشته باشند میخواد

دلم با اضطراب دیدن ساعت 9:10 دقیقه شب تو ساعت بزرگ و سفید سلف رو میخواد که خبر از دیر شدن تمرین و شنیدن غرهای زینب به دنبالش رو میخواد

دلم نشستن جلوی شیرینی که رو تختش لم داده و وقتی اتاق خالی از بچه هاست با آب و تاب خاصش از یه موضوع معمولی مثل خرید حرف میزنه و تو مدام تو ذهنت این حس عالی توصیف و سخنرانیش رو تمجید میکنی رو میخواد

دلم حرف زدن با لیلا سر اینکه کدوم کتاب ارزشمند که هنوز نخونده و پیشنهاد کردن یه لیست بلند بالا رو میخواد

دلم باز موندن در یخچال کوچک کنار اتاق و تذکرهای تینا برای در کمد رو دوباره نبستی که!!! رو میخواد

.

.

با اینکه 4 روز دیگه همشون رو میبینم و می تونم محکم بغلشون کنم و حتی دو سه تا قطره اشک هم بریزم ولی 

دلتنگی رسیده تا جایی که به زبون کوچیکمم میخوره و من سعی می کنم با تکرار کردن متن بی سر و ته یه آهنک هی هلش بدم اون عقب مقب هاااااا